Het Zeeuwse Verliesatelier
Praktijk voor rouw- en verliesbegeleiding
Toen ik in 2019 hoogzwanger was van mijn eerste zoon, onderging mijn moeder een maagverkleinende operatie. Haar overgewicht zat haar al jaren in de weg en samen met een arts kwam ze tot de conclusie dat dit voor haar gezondheid de beste keuze was. Eerlijk gezegd was ik aanvankelijk niet enthousiast over het idee. Ik vond het een drastische beslissing en dacht vooral aan alle risico’s die een dergelijke operatie met zich meebrengt. Daarnaast stond ik bol van de zwangerschapshormonen wat enorm voeding gaf voor mijn angst dat mijn moeder tijdens de operatie zou komen te overlijden. In mijn hoofd zag ik het al helemaal voor me; in plaats van een kraamfeest zou ik met een pasgeboren baby op de arm de uitvaart van mijn moeder moeten plannen. De kans dat een patiënt overlijdt ten gevolge van bariatrische chirurgie is met minder dan 0,1% nihil, toch voelde dit voor mij als een reële mogelijkheid. Dit werd grotendeels ingegeven door het overlijden van mijn vader toen ik een puber was. Ik heb zijn plotselinge dood als traumatisch ervaren en in deze situatie werd mijn diepgewortelde angst om ook mijn moeder te verliezen enorm getriggerd. Het tegendeel bleek echter waar!
Tijdens de gastric bypass operatie werd mijn moeders maag verkleind en werd, om een nieuwe verbinding te maken met haar darmstelsel, tevens een stuk van haar dunne darm weggenomen. Toen de chirurg naderhand aan mijn moeders bed kwam vertellen hoe de operatie was verlopen, gaf hij aan dat ze in het weggehaalde stuk darm een verdikking hadden waargenomen en dat dit weefsel opgestuurd zou worden naar het lab voor onderzoek. Iets meer dan een week later kwam het bericht dat onderzoek had uitgewezen dat het ging om een GIST (Gastro Intestinale Stroma Tumor); een zeldzame vorm van weke delen kanker. Omdat dit type tumor vaak lange tijd geen of vage klachten veroorzaakt, wordt een GIST vaak pas in een laat stadium ontdekt en er is dan soms geen behandeling meer mogelijk. In het geval van mijn moeder bleek de tumor zich nog in het beginstadium van ontwikkeling te bevinden en er bleken nog geen uitzaaiingen te zijn naar andere organen in de buikholte. Tijdens de maagverkleining heeft de arts dus ‘per ongeluk’ haar darmkanker verholpen door precies het juiste stuk darm te verwijderen waarin de tumor zich bevond. Een enorm geluk bij een ongeluk!
Binnen de familie werd opgelucht gereageerd op het bericht dat de GIST weg was. Toch zat de schrik er goed in en waren we allemaal blij dat mijn moeder vanwege haar gastric bypass de komende tijd bij hen onder controle zou blijven. En dit was maar goed ook want zo’n anderhalf jaar na de ontdekking van de tumor in haar darmen, werd op een scan een verdacht vlekje ter hoogte van mijn moeders hart werd gezien. Ze werd doorgestuurd voor een PET-scan omdat er vermoedens waren van een mogelijke nieuwe tumor. Onderzoek wees echter uit dat de vlek rond haar hart niets bleek te zijn maar wel ontdekten ze per toeval een andere tumor in haar rechterborst. Het bleek om te gaan om ‘triple negatief’ borstkanker; een agressieve en moeilijk te behandelen vorm van kanker, omdat het niet reageert op hormoontherapie. De prognose was vrij somber: slechts 30 tot 40% van de vrouwen met triple negatief borstkanker leeft tien jaar na de diagnose nog en een groot deel van hen sterft in de eerste drie jaar. Dit nieuws leidde binnen onze familie opnieuw tot grote schok en paniek. Zeker toen er ook uitzaaiingen in de lymfeklieren werden aangetroffen.
Een intensief behandeltraject volgde. Twintig weken lang onderging mijn moeder chemotherapie. Daarna volgde een borst besparende operatie en daarna 4 weken lang dagelijkse bestralingen. Mijn moeder onderging de behandelingen met opgeheven hoofd en een positieve instelling. Ze hield zich kranig, voelde zich krachtig en had vertrouwen in haar lichaam. Ze trok naar iedere ziekenhuisafspraak haar mooiste kleding en droeg een pruik die er exact uitzag als haar eigen haar want ‘dan zit ik lekkerder in m’n vel en voel ik me minder patiënt’.
Op 31 december 2021 moest ze voor de laatste keer bestraald worden. Op deze laatste dag van het jaar onderging ze haar laatste behandeling in het kankertraject – een symbolisch en mooi moment. Het nieuwe jaar werd ingeluid met champagne en goede vrienden en er werd veelvuldig geproost op een goede gezondheid. De laatste lab resultaten schetsen een positief beeld; er werden geen actieve kankercellen meer aangetroffen en mijn moeder lijkt dus kankervrij te zijn. Uiteraard blijft zij de komende jaren onder zorgvuldige controle van het ziekenhuis en is iedere uitslag toch weer spannend.
Maar waar ik me aan vasthoud is dat mijn moeder – ondanks het feit dat er binnen twee jaar op twee verschillende plekken in haar lichaam tumoren werden aangetroffen – een enorme geluksvogel is. Want wie kan er nou zeggen dat er tot twee keer toe PER ONGELUK is ontdekt dat je kanker hebt? Mijn moeders oncoloog noemde het een zeer onwaarschijnlijk gelukkige reeks van toevalligheden en dan te bedenken dat dit allemaal begon met een maagverkleining. Een operatie die zij nooit had gehad als er bij haar geen sprake was geweest van overgewicht. Een bizarre twist van het lot dus, want hoe ongezond overgewicht ook kan zijn, in het geval van mijn moeder heeft het in zekere zin twee keer haar leven gered. Voor wie zich afvraagt hoe het nu met mijn moeder gaat: ze verkeert in rustiger vaarwater, is weer teruggekeerd naar de werkvloer en geniet van het leven. En wij met haar.
Door: Lindsay Leenpoel